مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و چهارم شماره 11 (پیاپی 71، بهمن 1385)

بیماری های شایع غدد نظیر دیابت، چاقی، استئوپروز، اختلالات لیپیدی و سرطان از ژنتیک چند عاملی تبعیت می کنند. این نوشتار بر آن است که تا نحوه رویکرد مطالعات مولکولی این نوع بیماری ها را برای پزشکان و متخصصین بالینی روشن نماید. تعامل نزدیک متخصصین ژنتیک و بالینی در برقراری پل ارتباطی بین مطالعات علوم پایه و یافته های بالینی بسیار موثر است.

عفونت مزمن با ویروس هپاتیت Hepatitis B Virus (HBV) B طیف وسیعی از بیماران، شامل ناقلین بدون علامت، هپاتیت حاد، هپاتیت مزمن و سیروز کبدی را دربر می گیرد. از علل ایجاد کننده عفونت مزمن هپاتیت B می توان فاکتورهای ویرولانس ویروس، فاکتورهای ایمونولوژیک و ژنتیک میزبان را نام برد. از مهمترین فاکتورهای ژنتیکی میزبان آنتی ژنهای HLA می باشند و ارتباط آنتی ژنهای HLA با هپاتیت مزمن نشان داده شده است. در این مطالعه فراوانی آللهای HLA درگروه شاهد و کنترل مورد بررسی و مقایسه آماری قرار گرفته اند.
این مطالعه به صورت تحلیلی و به روش Case-Control انجام گرفته است. در این بررسی تعداد 50 بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن از نژاد ترکمن که حداقل شش ماه HBsAg مثبت بودند و 65 نفر گروه کنترل سالم ترکمن (اهدا کننده سالم) انتخاب شدند و آللهای HLA کلاس دو (DRB,DQA1DQB1) با روش PCR-SSP تعیین گردید.
فراوانی آلل (P=0.000)HLA-DQB1*0604, (P=0.000)HLA-DRB1*0301 و (P=0.032)HLA-DQA1*0501 در بیماران به طور معنی داری از گروه کنترل بیشتر بوده است درحالی که فراوانی آلل های (P=0.009)HLA-DRB1*1301، (P=0.007)HLA-DRB1*1501، (P=0.000)HLA-DQA1*0401، (P=0.016)HLA-DQB1*0401 و (P=0.008)DQA1*0102 در گروه کنترل بیشتر بوده است.
این تحقیق نشان می دهد که احتمالا برخی از آللهای HLA-Class II در استعداد ابتلا به هپاتیت B مزمن و برخی دیگر، در پیشگیری از مزمن شدن بیماری نقش بارزی داشته باشند.

نقش (Graft Versus Host Disease)GVHD حاد در بروز افزایش یافته فعال شدن عفونت (Human CytoMegalo Virus)HCMV نشان داده شده است. در این مطالعه، روش ساده، سریع و کم هزینه PCR نیمه کمی در اندازه گیری بارژنومی HCMV در سلول های لکوسیت (PBL) و نمونه پلاسمای بیماران گیرنده پیوند "سلول های بنیادی خون ساز" براساس درجه GVHD بیماران بررسی گردیده است.
وجود DNA سایتومگالوویروس در 201 نمونه لکوسیت خون محیطی (PBL) و 201 نمونه پلاسما جمع آوری شده از 26 بیمار گیرنده "سلولهای خون ساز" (HCT) مورد بررسی قرار گرفت. باندهای بدست آمده از PCR 10 تا 106 مولکول در میکرولیتر از "پلاسما کلون شده" و همچنین نمونه های بالینی، با نرم افزار Lab Works تعیین دانسیته گردید و با نتایج مربوط به پلاسمید منحنی استاندارد رسم گردیده و با نتایج آزمون آنتی ژنمیای هر بیمار نیز مقایسه شد.
دامنه بار ویروسی در نمونه های PBL و پلاسما، از کمتر از 100 تا 1.3 104 اندازه گیری شد. همچنین هفت بیمار (%26)، 14 دوره مثبت شدن آنتی ژنمیا را بروز دادند که بیشترین میزان بار ویروسی (آنتی ژنمیا و ژنوم ویروسی) در بیماران مبتلا به GVHD حاد مشاهده شد. ارتباط معناداری بین میزان بار ویروسی در PBL و پلاسما (P<0.005)، و آنتی ژنمیا (P<0.0001, r:0.91) شناسایی شد. بوسیله آنالیز Receiver Operating Characteristic (ROC) تعداد 2200 نسخه ویروسی در هر میکروگرم DNA در نمونه های PBL به عنوان ارزش آستانه (Threshold value) جهت شروع درمان با گان سیکلویر تعیین گردید.
GVHD grade II-IV به عنوان عامل مساعد کننده فعال شدن عفونت HCMV و بروز بیماری ناشی از آن مطرح می باشد به همین دلیل استفاده از تست های حساس تری چون PCR کمی برای اثبات عفونت فعال که منجر به بیماری HCMV می گردد توصیه می شود.

تومور مارکر TPS از انواع تومور مارکرهایی است که به سبب ویژگی های منحصر به فرد فیزیولوژیک خود مانند سهولت در اندازه گیری مقدار آن در سرم مبتلایان به انواع سرطان ها مورد توجه خاص قرار گرفته است. این تحقیق به منظور ارزیابی کارایی این تومور مارکر در پیش آگهی، کنترل درمان و پیگیری سیر بیماری در مبتلایان به سرطان های دستگاه گوارش شامل مری، معده و کولو رکتال صورت گرفت.
اندازه گیری میزان TPS بر روی 109 نفر انجام گردید، از این تعداد 28 فرد سالم و 81 بیمار مبتلا به سرطان های مختلف دستگاه گوارش شامل 38 بیمار به سرطان مری، 20 بیمار مبتلا به سرطان معده و23 بیمار مبتلا به سرطان های کولو رکتال بودند. نمونه گیری در سه نوبت و بسته به روش درمان انجام می گرفت. نمونه ها، شامل دو تا سه میلی لیتر از سرم بیماران و افراد سالم بود که به روش الیزا میزان TPS در آنها اندازه گیری شد.
در بیماران که به روش های مختلف تحت درمان قرار گرفته بودند تغییرات محسوسی در سطح سرمی TPS مشاهده گردید به نحوی که از ورود بیمار به بخش و در طول مراحل درمان و در ترخیص میزان آن کاهش یافت.
اندازه گیری میزان TPS در سرم در پیش آگهی بیماری همچنین در ارزیابی درمان و پیگیری بیماری کمک کننده است. با تولید پلی کلونال آنتی بادی برعلیه آنتی ژنهای خانواده TPS و با طراحی الگویی مناسب جهت بکارگیری این آنتی بادی می توان آزمایشات سرولوژیکی لازم را جهت تشخیص و ارزیابی روند سرطان راه اندازی نمود.

در پرتو درمانی سه میدانی پستان، واگرایی ذاتی میدان پرتوی عدم جفت شدن این میدان ها در لبه هایشان را موجب می گردد، به طوری که محل جفت شدن میدان های فوق ترقوه و مماسی با افزایش یا کاهش دوز مواجه می گردد. به طور معمول جهت حذف این واگرایی از یک نیم بلوک در میدان فوق ترقوه بهره گرفته می شود و در میدان های مماسی از تکنیک های مختلفی، مانند چرخش کولیماتور و تخت، بلوک های گوشه ای و بلوک های متعارف بهره گرفته می شود. اما در این پژوهش نیم بلوک ها در هر سه میدان پرتوی جهت تعدیل دوز جذبی ناشی از واگرایی، در لبه این میدان ها به کار گرفته شدند.
تعداد ده نفر از بیماران به سرطان سینه مراجعه کننده به بیمارستان شهدای هفتم تیر انتخاب شدند و با بکارگیری نیم بلوک ها و استفاده از سطحی شیبدار زیر بدن بیمار، واگرایی میدان های پرتوی در محل جفت شدن آنها رفع گردید. دوزیمتری قبل و بعد از بکارگیری نیم بلوک ها، در دو گروه، تحت دو روش درمانی (SAD, SSD) با دزیمتر ترمولومینسانس (TLD) در محل های مورد نظر، روی پوست انجام شد.
نتایج بدست آمده حاکی از آن بودند که میانگین افزایش دوز در روش (SSD) قبل از بکارگیری نیم بلوک %151 دوز تجویزی است، که با بکارگیری نیم بلوک به %97 تقلیل یافت و در روش (SAD)، میزان کاهش دوز (Underdose) با اعمال نیک بلوک از %41 دوز تجویزی به %80 تغییر یافت.
نیم بلوک می تواند به نحو موثری، مساله میدان های مجاور را رفع کند و از آنجایی که ساخت این بلوک ها در هر مرکزی به سادگی و با هزینه کم امکان پذیر می باشد، پیشنهاد می شود از آنها در درمان استفاده شود.

دستیابی به یک رژیم درمانی مناسب در سرطان اپی تلیال تخمدان به منظور بهبود بقای عمر، یکی از اهداف مهم در انکولوژی زنان محسوب می شود. هر چند قدم اول درمان در سرطانهای تخمدان جراحی اپتیمال می باشد، بسیاری از بیماران نیاز به کموتراپی دارند. با توجه به تغییر رژیم درمانی از(CP) cisplatin+cyclophosphamide به taxol+carboplatin (CT) و نتایج درمانی قابل توجه و هزینه کم رژیم قبلی،این مطالعه به منظور مقایسه این دو رژیم درمانی انجام شده است.
این مطالعه به صورت Historical cohort روی 70 بیمار مبتلا به سرطان اپی تلیال تخمدان مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر بین سال های 1383-1376 که پس از عمل جراحی کامل، تحت کموتراپی قرار گرفته اند، انجام شده است.
درگروه CP، عوارض گوارشی و مخاطی به طور معنی داری نسبت به گروه TC پایین تر بود. همچنین درگروه TC رابطه معنی داری بین کاهش CA125 و مدت زمان فروکش بیماری (remission) وجود نداشت اما در گروه CP با منفی شدن CA125 در زیر سه سیکل کموتراپی مدت زمانی که بیمار در remission بسر می برد طولانی تر شده بود (P=0.02). مدت زمان عاری از تومور در گروه CP طولانی تر بود (P<0.05). بقای کلی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.
با توجه به مزایا و نیز مقرون به صرفه بودن رژیم کموتراپی سیس پلاتین، سیکلوفسفامید به نظر می رسد استفاده از این رژیم در بیماران با جراحی اپتیمال می تواند با رژیم تاکسول، کربوپلاتین برابری کند. بررسی این موضوع به صورت وسیع تر توصیه می شود.

عفونت آنفلوانزا عامل موثری در ایجاد حملات حاد آسم است. از این رو تصور می شود واکسیناسیون کودکان مبتلا به آسم بر علیه آنفلوانزا در کاهش حملات حاد نقشی داشته باشد.
مطالعه حاضر برای بررسی این اثر، بر روی 201 کودک مبتلا به آسم در فصل آنفلوانزای سال 1382 انجام گرفت. بیماران را در دو گروه واکسن زده و نزده به صورت تصادفی قرار دادیم. واکسیناسیون در شهریور 1382 انجام گرفت. پس از آن به مدت شش ماه (پاییز و زمستان) و به صورت ماهیانه با تماس تلفنی افزایش مصرف آگونیست بتا-2، مراجعه اورژانسی به پزشک، مصرف استروئید سیستمیک و بستری شدن در بیمارستان به سبب آسم، از بیماران پرسیده شد. اطلاعات جمع آوری شده تجزیه و تحلیل شد.
اختلاف مصرف بتا-2 آگونیست (در گروه واکسینه نشده بیش از گروه واکسینه شده) معنی دار بود. (P<0.001) اختلاف مصرف کورتون سیستمیک در میان دو گروه در فصل آنفلوانزای مورد مطالعه به سبب حمله حاد آسم و بستری در بیمارستان و مراجعات اورژانسی درمیان دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. (P>0.05) بروز حمله حاد آسم و طول مدت حملات حاد در گروه واکسن زده کمتر بود. (P<0.05) دفعات مصرف سالبوتامول و غیبت از مهد کودک و مدرسه به سبب آسم درگروه واکسن زده کمتر بود. (P<0.05) این مطالعه نشان داد که واکسن آنفلوانزا می تواند در پیشگیری از برخی جنبه های حمله آسم موثر باشد.

سرطان اندومتر شایع ترین سرطان دستگاه ژنیتال می باشد که عموما در سنین بعد از منوپوز دیده می شود. با توجه به افزایش سن ازدواج، درمان های غیرجراحی به کمک پروژستین های سیستمیک همراه با حفظ قدرت باروری در زنان جوان مبتلا به سرطان آندومتر با تمایز خوب مورد بررسی قرار گرفته اند.
در این پژوهش 21 بیمار نازا مبتلا به آدنوکارسینوم خوب تمایز یافته اندومتر مرحله Ia در مطالعه ای از نوع مداخله ای بدون شاهد (Quasi-experimental) وارد شدند. درمان با مژسترول استات ابتدا با دوز 160 میلی گرم روزانه و سپس در صورت عدم پاسخ به درمان با دوز 320 میلی گرم روزانه برای بیمار آغاز و پیگیری با FD&C و هیستروسکوپی انجام شد. بیماران براساس پاسخ به دو دسته پاسخ به درمان و مقاوم به درمان تقسیم شدند. گروه پاسخ به درمان، به گروه IVF معرفی شده و از نظر احتمال بارداری بعدی و تولد نوزاد زنده به مدت سه سال مورد پیگیری قرار گرفتند.
براساس نتایج این پژوهش میزان پاسخ دهی %85.71 بود و %14.29 کاندید TAH شدند. میانگین مدت درمان 5.85 ± 2.00 ماه بود. در %27.78 با دوز 160 میلی گرم و در %72.22 با دوز 320 میلی گرم پاسخ درمانی مناسب دیده شد. در %27.78 بارداری رخ داد که دو مورد به زایمان نوزاد ترم و سه مورد قبل از ترم پایان یافت. در %16.67 عود رخ داد که %66.67 آنها مجددا به remission رفتند.
استفاده از دوز 320 میلی گرم در روز احتمالا با پاسخ مناسب تر درمانی همراه است. عوارض جدی با این دوز درمانی دیده نشد. همچنین ادامه درمان به مدت سه ماه پس از طبیعی شدن جواب پاتولوژی احتمالا از میزان عود بیماری می کاهد.

دیابت شایع ترین بیماری سیستمیک و غدد درون ریز انسان و رتینوپاتی دیابتی یکی از شایع ترین عوارض این بیماری است. علت این عارضه هنوز ناشناخته است ولی تغییرات لیپیدهای سرم به عنوان یکی از علل احتمالی در ایجاد و یا پیشرفت آن مطرح گردیده است. هدف این مطالعه بررسی وضعیت لیپیدهای سرم در درجات مختلف رتینوپاتی می باشد.
این مطالعه مشاهده ای به صورت توصیفی- تحلیلی و به روش Cross-Sectional برروی 37 بیمار دیابتی نوع I و 157 بیمار دیابتی نوع II انجام پذیرفت. روش نمونه گیری برای دیابت نوع II تصادفی ساده و برای دیابت نوع I به صورت سرشماری از بین پرونده های فعال مرکز دیابت یزد در سال 1381 بود. مدت زمان ابتلا به دیابت در بیماران مورد مطالعه، حداقل هفت سال از زمان تشخیص بود. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ویراست یازدهم و با استفاده از آزمون کای دو، فیشر و ANOVA انجام گرفت.
از مجموع 194 بیمار، 74 نفر مرد و 120 نفر زن بودند. از این تعداد، 90 نفر (%46.4) کلسترول نرمال و 104 نفر (%53.6) کلسترول بالای سطح نرمال داشتند. در مورد تری گلیسیرید، 94 نفر (%48.4) سطح نرمال و 100 نفر (%51.6) سطح بالای نرمال داشتند و توزیع فراوانی درجات مختلف رتینوپاتی برحسب کسلترول و نیز تری گلیسرید با P<0.05 تفاوت معنی داری داشت. در گروه های مختلف جنسی، فراوانی رتینوپاتی دیابتی در افراد دارای کلسترول و یا تری گلیسرید بالا بیشتر بود. این موضوع در مورد نوع دیابت و گروه سنی نیز صادق بود یعنی در گروه های مختلف از نظر نوع دیابت و گروه سنی، فراوانی رتینوپاتی دیابتی در افراد دارای کلسترول و یا تری گلیسیرید بالا، بیشتر بود.
در مطالعه ما فراوانی رتینوپاتی دیابتی در نمونه های مبتلا به هیپرکلسترولمی و هیپرتری گلیسریدمی نسبت به نمونه هایی که سطح نرمال کلسترول و تری گلیسرید داشتند، بیشتر بود.

ژرم سل تومور تقریبا 3% تمام بدخیمی های کودکان را تشکیل می دهد. در حدود 20% بیماران مبتلا هنوز به درمان مقاوم هستند.
این مطالعه به روش cross-sectional بر روی 57 بیمار مبتلا به ژرم سل تومور در بیمارستان حضرت علی اصغر در سال های 1383-1369 انجام گرفت. هدف از این مطالعه بدست آوردن اطلاعات مربوط به نوع پاتولوژی و نوع درمان بیماران بود. اطلاعات بدست آمده به وسیله نرم افزار Spss ویراست دهم تجزیه و تحلیل شد، پرسشنامه ای از نظر سن، شیوع بیماری، نوع پاتولوژی، علایم بیماری و عوارض و پاسخ به درمان و موارد بهبود کامل جمع آوری شد.
از تعداد 57 بیمار 27 نفر دختر (%46) و 30 نفر پسر (%54) بودند. متوسط سن بیماران 4.9 ± 0.1 سال (حداکثر 14 سال و حداقل یک ماه) بود. محل اولیه تومور در 33 نفر (%57.8) در ناحیه ساکروکوکسیژال و در 24 نفر (%39.9) در گونادها (بیضه و تخمدان) بود. یولک ساک تومور در 35 نفر (%61.4)، دیس ژرمینوما هفت نفر (%12.2)، تراتومای بدخیم هشت نفر (14%) و آمبریونال سارکوما در شش نفر (%10.5) گزارش گردید. علایم بالینی شامل توده ناحیه باسن، 18 نفر (%31.5)، توده شکمی، ده نفر (%17.5) و دردهای شکمی، شش نفر (%10.5) بود. بیماران با رژیم درمانی (Cisplatin, Vinblstin, Bleomycin)CVB درمان شدند، متوسط مدت پیگیری بیماران 48.4 ماه بود (بیشترین 84 ماه و کمترین 12 ماه). (%31.5) 17 بیمار بهبود کامل یافتند. 40 نفر (70%) از بیماران عود داشتند که از 9 نفر (%15.7) آنها طلاعی در دست نبوده و 30 بیمار (%52.6) در قید حیات نیستند. بقای پنج ساله این بیماران 62% بود.
محل تومور اولیه اکستراگونادال بخصوص ساکروکوکسیژال، سطح AFP بیش از 10 ng/dl، سن شش ماه به بالا و متاستاز پیش آگهی بدتری دارند.

هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر و تحمل یک داروی زمینه ای (DMARD) مانند هیدروکسی کلروکین (HcQ) با ترکیبی از HcQ و متوتروکسات (Mtx) و ترکیب دیگری از HcQ و Mtx و سولفاسالازین (SSZ) در بیماران آرتریت روماتوئید فعال با داشتن آرتریت مقاوم و پیشرونده می باشد.
120 بیمار که براساس معیارهای American College of Rheumatology (ACR) تشخیص آرتریت روماتوئید آنها قطعی بود (90 زن و 30 مرد) مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی طی سال های 1382 الی 1384 به صورت تصادفی براساس جنس به سه گروه شامل 40 نفر (30 زن و 10 مرد) تقسیم شدند. گروه اول با HcQ به تنهایی 200 mg/d و گروه دوم ترکیبی از هیدروکسی کلروکین 200 mg/d و متوترکسات 7.5 mg/kg و گروه سوم ترکیبی از هیدروکسی کلروکین 200mg/d مترترکسات 7.5mg/kg و سولفاسالازین 1gr/d دریافت کردند. نتیجه تاثیر داروها پس از 24 ماه مورد ارزیابی قرار گرفت و در یک آنالیز آماری متغیرها را با t-test مقایسه نمودیم.
درمان ترکیبی HcQ و SSZ و Mtx و همچنین HcQ و Mtx از نظر بهبود علایم کلینیکی و یافته های آزمایشگاهی، نسبت به درمان با HcQ به تنهایی (P<0.05) موثرتر بودند. همچنین در این مطالعه نشان داده شده درمان ترکیبی HcQ و Mtx و SSZ نسبت به درمان ترکیبی HcQ و Mtx موثرتر است (P<0.05). لذا درمان ترکیبی در آرتریت مقاوم و موثرتر است.
در درمان آرتریت روماتوئید ترکیب داروهای متوترکسات هیدروکسی کلروکین و سولفاسالازین موثرتر از متوترکسات و کلروکین و هر دوی این ها موثرتر از درمان تک دارویی می باشد.

هیسترکتومی یک عمل جراحی رایج برای برطرف کردن مشکلات خوش خیم ژنیکولوژی می باشند. هر ساله بیش از نیم میلیون زن آمریکایی تحت عمل هیسترکتومی قرار می گیرند. در این مطالعه به دنبال تاثیر هیسترکتومی بر عملکرد جنسی زنان می باشیم.
این مطالعه مقطعی- تحلیلی، بر روی 100 نفر از زنانی انجام شد که حداقل دو سال از عمل جراحی آنها گذشته و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند. در ابتدا فرم های اطلاعاتی طی مصاحبه با افراد تکمیل شدند، سپس معاینه صورت گرفت و اطلاعات بیشتر از طریق پرونده بیماران به دست آمد.
در این بررسی، بیشترین علت عمل، فیبروم و شایع ترین نوع عمل، توتال ابدومینال هیسترکتومی بود، و اکثرا بدون برداشتن تخمدان انجام شده بود، در 20 درصد افراد مورد مطالعه در مرحله قبل از عمل، میل جنسی وجود نداشت و یا ضعیف بود اما در 80 درصد آنها، میل جنسی متوسط یا قوی بود. پس از جراحی، این میزان در دو گروه به ترتیب به 41% و 59% تغییر یافت لذا بعد از عمل میل جنسی با P=0.001، دفعات نزدیکی با P=0.001 و رضایت جنسی با P=0.013 به طور معنی داری کاهش یافتند. با افزایش سن میل جنسی به صورت معنی داری کاهش یافت (P=0.01). بین برداشتن تخمدان ها و میل جنسی رابطه ای وجود نداشت.
عملکرد جنسی بعد از هیسترکتومی کاهش قابل توجهی پیدا می کند، که این کاهش به نوع عمل و برداشتن تخمدان ها بستگی ندارد.

آپلازی ژرم سل از مهمترین علل اختلال اولیه اسپرماتوژنز در بیضه و آزوسپرمی می باشد. در این بیماری لوله های سمینیفر تنها از لوله های سرتولی تشکیل شده اند. گاهی علاوه بر سلول های سرتولی به صورت فوکال در برخی از لوله ها نواحی با فعالیت تولید اسپرم مشاهده می گردد.
مطالعه ما به صورت گذشته نگر بر روی مردان نابارور مراجعه کننده به مرکز جهاددانشگاهی ایران در سالهای 82-1381 که دارای حداقل دو بیوپسی از یک بیضه بوده و تشخیص آپلازی ژرم سل برای آنها داده شده بود، صورت گرفت.
مقایسه محل های بیوپسی از یک بیضه از مجموع 320 مورد مطالعه شده نشان داد که در 37 مورد (%11.6) در حالی که در یک محل فقط سلول سرتولی وجود داشت با انجام بیوپسی چند کانونی در محل دیگر سلول ژرم مشاهده گردید و به طور کلی با در نظر گرفتن مواردی هم که در هر دو محل در کنار لوله های فقط سرتولی، سلول ژرم دیده می شد جمعا در %15.3، انجام بیوپسی های چندگانه باعث بدست آوردن کانونی با فعالیت اسپرماتوژنز یا بلوغ بهتر سلول های ژرم و رتبه بالاتر که برای اورولوژیست ارزشمند است، گردیده است.
اکنون که در درمان های جدید به کمک میکرواینجکشن (Intracytoplasmic Sperm Injection) با یک عدد اسپرماتوزوئید و حتی اسپرماتید (پس از بازیافت) موفق به بارور کردن زوج نازا می گردند، نمونه برداری به صورت چندکانونی به جای تک کانونی به عنوان روش ارجح جهت تعیین وجود مناطقی با فعالیت تولید اسپرم در بیماران آزواسپرمی قویا توصیه می گردد.

بیماری وگنر یک واسکولیت با درگیری راه هوایی فوقانی و تحتانی در ریه است که اغلب اوقات با گلومرولونفریت همراه بوده و از عوارض وخیم بیماری خونریزی منتشر داخل آلوئولی می باشد. در این گزارش، تشخیص و درمان اختصاصی و موفقیت آمیز در یک بیمار مبتلا به خونریزی منتشر داخلی آلوئولی در زمینه وگنر ارایه شده است.
معرفی بیمار: آقای 36 ساله غیرسیگاری به علت ضعف، بی حالی، هموپتیزی و تنگی نفس مراجعه کرده بود. در آزمایشات به عمل آمده افت هموگلوبین و افزایش آنزیم لاکتات دهیدروژناز و c-ANCA داشت. در گرافی قفسه سینه ارتشاح دو طرفه داخل آلوئولی مشهود بود. بیمار با تشخیص خونریزی منتشر داخل آلوئولی Diffuse Alveolar Hemorrhage (DAH) تحت درمان با پالس متیل پردنیزولون، سیکلوفسفامید و پلاسمافرز قرار گرفت همچنین از ترانکسامیک اسید تزریقی داخل وریدی جهت کنترل فاز حاد خونریزی استفاده شد.
خونریزی ریوی سریعا به درمان های فوق پاسخ داد و بیمار با حال عمومی خوب از بیمارستان مرخص شد و هم اکنون (شش ماه از زمان بستری) حال عمومی او کاملا مطلوب است.